Δευτέρα 23 Μαρτίου 2015

Το ραντεβού

21 Μαρτίου 2015

Χαλαρώνω πάνω από τον βράχο με το μεγάλο σφουγγάρι.
Κατάδυση αρμονική, ήρεμη και αθόρυβη.
Πέσιμο στον βυθό σαν πούπουλο.
Τα ψάρια ήδη έρχονται με θράσος.
Ένα μέτρο από την βέργα το θρασύτερο στρίβει αργά.
Η βέργα φεύγει γρήγορα. Βολή κατάκεντρη. Τρέμουλο, παράλυση.
Ανάδυση αγκαλιά με το ψάρι. Ευθανασία και χαμόγελο.
Πανεύκολη σύλληψη. Καμία έκπληξη.
Το ίδιο φινάλε σαν να βλέπεις έργο σε επανάληψη.
Πάντα το ίδιο πρώτο πόστο. Απαράλλαχτα ίδια βουτιά.
Κάθε χρόνο τον ίδιο μήνα στον ίδιο κάβο.
Τους άλλους μήνες απλά δεν υπάρχουν εκεί.
Όμως κάθε Μάρτη το ραντεβού ισχύει. Είμαι εκεί και εγώ και αυτές.
Ούτε πακ, ούτε 3 λάστιχα, ούτε καν δύο.
Μόνο μία εξίσωση. Μόνο 30 δευτερόλεπτα για ένα όμορφο ψάρι.
Δεν με κάνει βαθύτη και απνείστα αυτό το ψάρι. Ποτέ δεν ήμουν άλλωστε.
Με κάνει όμως ψαρά.
Τελικά κάνει και το ημερολόγιο τον ψαρά.

Read more!

Τετάρτη 11 Μαρτίου 2015

Το κακόμοιρο φουσκωτό και οι στεριανοί σαργοί.

Ξυπνάω όπως κοιμήθηκα, δηλαδή με όρεξη για ψάρεμα. Η βροχή δεν με πτοεί, είμαι παλικάρι. Η αλήθεια είναι ότι απλά ξέρω πως δεν πρόκειται να βραχώ περισσότερο αν βρέχει οπότε το παίζω ήρωας και με θάρρος ανάβω τον θερμοσίφωνα για να βάλω την στολή με ζεστό νεράκι στην ντουζιέρα. Οι νοτιάδες καλά κρατούν ακόμα αφαιρώντας μου την δυνατότητα για ψάρεμα σε όλες τις προσβάσιμες με αμάξι παραλίες που είναι ως επί το πλείστον οι νοτινές. Τα βορινά σημεία του νησιού στερούνται οδικού δικτύου με εξαίρεση 3 αδιάφορους κολπίσκους με αμμοφυκιάδες που ελπίζεις να δεις ψάρι μετά από αρκετό κολυμπητό που αρχίζει ο βραχώδης βυθός.. Ο ένας ψαρεύτηκε στην προηγούμενη εξόρμηση, ο άλλος έχει κάτι καλούτσικα αλλά και βαθούτσικα κομμάτια που δεν δύναμαι να ψαρέψω στην φάση που είμαι, οπότε η επιλογή προορισμού μένει μια και μοναδική.
Με έχουν γεμίσει αδιέξοδα αυτά τα κολυμπητά. Βλέπετε το μέσο που μου έδινε την δυνατότητα να επισκέπτομαι συναγριδοκάβους, βραχονησίδες και ροφοαποχές, δηλαδή το κακόμοιρο συμβατικό φουσκωτό σκαφάκι μου (για την ακρίβεια το ξεφούσκωτο σκαφάκι), βρίσκεται εδώ και 6μηνο στην ταράτσα του σπιτιού. Εκεί δοκιμάζει τις αντοχές του πότε στην έκθεση στον ήλιο και πότε στην βροχή και εύχεται να με πιάσει σύνδρομο προκοσύνης για να το επισκευάσω έτσι ώστε να νιώσουν τα ταλαιπωρημένα μπαλονάκια του ξανά λίγη αλμύρα. Πεισματικά δεν αποχωρίζομαι τους τίτλους του αναβλητικού και του ανεπρόκοπου που έχω αποκτήσει χρόνια τώρα και δεν στηρίζω την επιτυχία του ψαρέματος στον καλό ψαρότοπο, αλλά ακόμα μια φορά σε μια λέξη που το δεύτερο συνθετικό της είναι το φάρδος.
Κατεβαίνω υπό την αδιάκοπη βροχή τον λασπωμένο χωματόδρομο, ντυμένος με την σχετικά καινούρια στολή παραλλαγής ερήμου, φορτωμένος με ένα ψυγειάκι στον ώμο και στο άλλο χέρι πέδιλα και όπλα. Κινούμενος σαν πρωταγωνιστής σε ταινία-παρωδία αμερικάνικης υποκουλτούρας και ενώ τα καινούρια μου καλτσάκια βυθίζονται στις λασπόγουρνες, προσπαθώ τουλάχιστον να μην γλιστρήσω και να μην βρίσω. Πετυχαίνω οριακά μόνο το πρώτο και ικανοποιημένος που έφτασα ακέραιος εγώ και ο εξοπλισμός μου μέχρι εκεί που σκάει το κύμα, πετάω με ύφος και αέρα πρωταθλητή τα όπλα στο νερό. Επειδή κάθε ιστορία έχει και ένα ηθικό δίδαγμα οφείλω να σας πω ότι είκοσι λεπτά ψάξιμο στη θολούρα μου στοίχισε αυτή η υφάτη και αεράτη κίνηση.
Ξεκινάω το κολύμπι και αυτό που βλέπω είναι ότι δεν βλέπω τίποτα. Το ρέμα που καταλήγει στην παραλία έχει κατεβάσει πολύ χώμα και η ορατότητα είναι όση της θρυλικής ελληνικής δραματικής ταινίας της Φίνος φιλμ. Αφήνοντας τους παραλληλισμούς με την τέχνη και πιάνοντας τους άλλους με την πολιτική σκέφτομαι ότι μετά τον κάβο η ελπίδα έρχεται. Τα καρτεράκια στις αμμοφυκιάδες δεν επιφυλάσσουν καμία έκπληξη και συνεχίζω το κολυμπητο με την βροχή να δημιουργεί στο επιφανειακό στρώμα της θάλασσας ένα ομιχλώδες τοπίο. Όσο απομακρύνομαι από την παραλία και πλησιάζω τον βραχώδη κάβο το θολό τοπίο γίνεται ανεκτό. Μετά από μιάμιση ώρα καταδύσεων στην προέκταση του κάβου που είναι μια υποβρύχια γλώσσα με ενδιαφέροντα καρτερίσια πόστα αλλά και προκλητικές τρύπες για ψάξιμο έχω στην ζώνη μόνο μια μέτρια σκορπίνα. Η κίνηση, στην πάλαι ποτέ γεμάτη ζωή ξέρα, θυμίζει κάτι από βομβαρδισμένο τοπίο. Μιας και το έφερε η κουβέντα αξίζει να αναφερθεί ότι συχνά πυκνά η συγκεκριμένη ξέρα βομβαρδίζεται στην κυριολεξία. Παρακάμπτω τον σχολιασμό αυτής της ενέργειας βιασμού της θάλασσας και απλά δυσανασχετώ για την καταστροφική ανθρώπινη παρέμβαση στα θαλάσσια οικοσυστήματα με αποτέλεσμα την εκθετική μείωση των διαφόρων πληθυσμών της ιχθυοπανίδας τις τελευταίες δεκαετίες. Είναι οξύμωρο φυσικά το γεγονός ότι κατακρίνω άλλους για την συνεχώς αυξανόμενη μείωση των ψαριών από την θάλασσα την στιγμή που είμαι ήδη μέσα σε αυτήν και προσπαθώ να κάνω το ίδιο. Όλοι έχουμε μερίδιο ευθύνης για την σημερινή κατάντια των βυθών μας. Όχι το ίδιο μερίδιο, αλλά είναι μεγάλη αλήθεια ότι όλοι έχουμε.

Το ψάρεμα στην ξέρα έχει τελειώσει μαζί με τις σκέψεις αυτοκριτικής και μένω με το κεφάλι έξω από το νερό να αντιμετωπίζω ένα μικρό δίλλημα. Να κολυμπήσω άλλη μια ώρα μέχρι τον κάβο που διαφαίνεται στον κοντινό ορίζοντα και το ένστικτο μου ψιθυρίζει ότι είναι πολλά υποσχόμενος ή να επιστρέψω μιας και η τύχη ήδη έδειξε με ποιανού το μέρος είναι. Παράλληλα σκέφτομαι ότι αν είχα αξιωθεί τόσο καιρό να επισκευάσω το έρημο το φουσκωτάκι τώρα θα ψάρευα επιλεκτικά σε συγκεκριμένα κομμάτια και δεν θα πρηζόντουσαν τα πόδια μου στο βατραχοπέδιλο. Η αδηφάγα επιθυμία μου για να βρίσκομαι στο νερό υπερνικά την απογοήτευση της σωματικής κούρασης, της αψαρίας και των αντίξοων συνθηκών και συνεχίζω αργά το κολύμπι παράλληλα με την ακτογραμμή. Άλλη μία ώρα βατραχοπέδιλο λοιπόν και φτάνω στον κάβο που αισθάνθηκα λανθασμένα ότι τα πράγματα θα ήταν αλλιώς. Καμία κίνηση σε καμία βουτιά με εξαίρεση μια μικρή συναγρίδα που εμφανίστηκε στο ίδιο καρτέρι που εξαφανίστηκε για πάντα. Καμιά δεκαριά βουτιές ακόμα μου επιβεβαιώνουν ότι οι κουφονοτιάδες δεν είναι και οι καλύτεροι καιροί για ψάρεμα.
Τραβιέμαι ρηχότερα και όπως σε κάθε εξόρμηση προσπαθώ να εντοπίσω κανένα σημείο με αχινούς προκειμένου να ικανοποιήσω την λαιμαργία μου για το θαλασσινό έδεσμα. Θυμάμαι κάτι άσπρα βράχια λίγο πιο πέρα που είναι γεμάτα από δαύτους και κατευθύνομαι προς τα εκεί. Μόλις πλησιάζω ένα κοπάδι με ευμεγέθεις σαργούς κινούνται στα 4 μέτρα βάθους. Η μορφολογία της ακτογραμμής δημιουργεί στο σημείο εκείνο κάτι σαν μικρό κολπάκι με εμένα να είμαι στο κέντρο του. Μπροστά στην θέα μου (είμαι λίγο τρομακτικός τύπος) και μάλλον επειδή η θέση του όγκου μου (δεν με λες και κοκκαλιάρη) αποθάρρυνε την διαφυγή προς τα βαθιά, οι μεγάλοι σαργοί φεύγουν ακαριαία προς τα ρηχά με τέτοια ταχύτητα που σκέφτηκα ότι θα βγουν στην στεριά από την πολλή φόρα!! Ψάχνω κάθε σχισμή από τα άσπρα βράχια -που πράγματι σφύζουν από αχινούς- αλλά σαργοί πουθενά. Τα ψάρια σίγουρα δεν έφυγαν, θα τα είχα δει. Κάπου εδώ θα είναι σκέφτομαι και συνεχίζω το εξονυχιστικό ψάξιμο για να εξαντλήσω την τελευταία μου ελπίδα να βγάλω κανένα ψαράκι.
Ο ρουφιάνος υπάρχει ιστορικά σε κάθε έγκλημα και έτσι και εδώ ένας μικρός σαργός που κάπου είχε ξεχαστεί, περνάει δίπλα μου και πάει κάτω από μία πλάκα που η μισή είναι έξω από το νερό. Πλησιάζοντας στο σημείο που δεν θα προσέγγιζα ποτέ αν δεν έβλεπα τον σαργό να κρύβεται εκεί, οι ασημένιες φιγούρες που βλέπω με γεμίζουν ικανοποίηση για το δεδομένο επερχόμενο αποτέλεσμα και τυχερό για την νέα ανακάλυψη. Βουτώ στην μικρή σχισμή της κεκλιμένης πλάκας χωρίς χαλάρωση και χωρίς εξίσωση -παρά το βάθος των 50 πόντων- και έρχομαι φάτσα με 4-5 ψάρια λίγο κάτω του κιλού. Βολή σε αυτό που βρίσκεται κοντύτερα μου και μου δείχνει προφίλ για αποφυγή ξεψαρίσματος, σπαρταρίσματος και περιττών θορύβων. Στην επόμενη βουτιά οι υπόλοιποι λείπουν. Βουτιά από την άλλη πλευρά, στο βαθύτερο σημείο της πλάκας, που αγγίζει το ένα μέτρο, και μαζί με τους σχεδόν κιλίσιους βλέπω και δυο αρκετά μεγαλύτερους μαυρομούτσουνους ξεδοντιάρηδες. Βολή ξανά στον κοντινότερο και το ψάρι περνάει στην ψαροβελόνα με συνοπτικές διαδικασίες. Μετά από εναλλάξ βουτιές στις δυο σχισμές και κρυφτούλι των σαργών πότε στην μία τρύπα και πότε στην άλλη καταφέρνω έναν ακόμα μαυρομούρη και αποφασίζω να μην προσπαθήσω άλλο. Τρία όμορφα ψάρια από το πουθενά, που τα έβγαλα γονατισμένος στην κυριολεξία, νομίζω είναι υπεραρκετά. Επίσης από το να έπαιρνα άλλα 2 ψάρια θεωρώ ότι αξίζει περισσότερο το ¨ρίσκο” να αφήσω την τρύπα να ξαναγεμίσει σαργούς. Αν συμβεί αυτό θα έχω στο ψαροbook μου άλλη μία “τρύπα ψυγείο” να με τροφοδοτεί με ψαράκια σε δύσκολες εποχές. Αν δεν συμβεί, επειδή τυχαία ίσως τα ψάρια βρέθηκαν και κρύφτηκαν εκεί, θα έχω απλά βγάλει δυο σαργούς λιγότερους, που δεν θα μου λείψουν έτσι και αλλιώς ποτέ.
Δεν ξεχνάω τον λόγο που με οδήγησε εκεί και τσακίζω μερικούς αχινούς. Αρχίζω με γρήγορους ρυθμούς την διαδρομή της επιστροφής. Έχοντας να κολυμπήσω ένα γεμάτο δίωρο χωρίς νόημα, ξανασκέφτομαι μοιραία το (ξε)φουσκωτό στην τάρατσα. Προσπαθώ να με δικαιολογήσω λέγοντας ότι αν ήταν στην θάλασσα δεν θα ανακάλυπτα ποτέ αυτή την πλάκα. Πράγματι. Μετά λέω ότι θα είναι πολύ καλύτερα να επισκέπτομαι την πλάκα χτυπητά με το φουσκωτό αποφεύγοντας το 4ωρο (τουλάχιστον) μπρος πίσω και αποφασίζω αύριο κιόλας να ξεκινήσω καρνάγιο.
Δυο χταποδάκια συμπληρώνουν το ψάρεμα. Ο ήλιος έχει αρχίσει να στεγνώνει τη μουλιασμένη γη και εγώ τον απολαμβάνω ξύνοντας τα ψάρια στο σκάσιμο του κύματος. Ενδιαφέρον πληροφορία είναι ότι τα στομάχια και των τριών σαργών ήταν τιγκαρισμένα απο απο θρύμματα αχινών γεγονός που αποδεικνύει τις διατροφικές τους συνήθειες. Τελικά δεν είναι τυχαίο που σουλάτσαραν νωχελικά εκεί. Μόλις είχαν φάει ένα βαρύ πρωινό σε ένα σημείο που είχε το αγαπημένο τους έδεσμα σε αφθονία. Είναι αστεία η σκέψη ότι τόσο εγώ όσο και οι σαργοί βρεθήκαμε εκεί λόγω κοινών διατροφικών συνηθειών. Θέλοντας να προστατέψω το υπό εξαφάνιση εχινόδερμο από τα κακούς σαργούς έχω έναν ακόμα λόγο να κυνηγώ μανιωδώς το νοστιμότερο ψάρι στα κάρβουνα.
Κατάκοπος αλλά ικανοποιημένος από την ανακάλυψη της ρηχής σαργοφωλιάς ανεβαίνω στην ταράτσα να αξιολογήσω τη πραγματική κατάσταση του κακόμοιρου φουσκωτού. Η θέα των κάβων στο βάθος του ορίζοντα ενθαρρύνουν την απόφαση να επαναφέρω στην δράση το μικρό συμβατικό. Δεύτερη απόφαση οι στεριανοί σαργοί να φαγωθούν σύντομα με φίλους έχοντας ως δήθεν αντικείμενο συζήτησης αν η μεγάλη αλιευτική πίεση που ασκείται στους σαργούς αντί να τους ωθεί προς τα βαθιά τους βγάζει προς την στεριά. Φυσικά ο βαθύτερος κρυφός στόχος είναι να φιλοτιμηθεί κάποιος από αυτούς να βάλει ένα χεράκι στην ανάσταση στου κακόμοιρου φουσκωτού.
Γνωρίζοντας ότι οι καιρικές συνθήκες θα συνεχίσουν στα ίδια μοτίβα και σκεπτόμενος ότι μετά από τόσες βουτιές στις αποχές των κάβων τελικώς η ψαροβελόνα γέμισε εκεί που σκάει το κύμα ξεθάβω το σνομπαρισμένο κοντό 60αράκι, την λίμα, τα κλιπσάκια και την 160άρα πετονιά.

Καλές ανακαλύψεις.
Read more!

Παρασκευή 6 Μαρτίου 2015

Η αποχή...

Εδώ και μήνες χαζεύω θάλασσα καθημερινά αλλά την προτιμώ με φουρτούνα. Δεν θέλω να υπάρχουν ηλιόλουστες μέρες και μπουνάτσες. Ανοίγοντας κάθε πρωί το παράθυρο αναζητώ βροχή, μποφόρια και χαμηλές θερμοκρασίες. Τρελός? Με την θάλασσα και το ψαροντούφεκο μπορείς να το πεις και έτσι, τρέλα.. Θέλω να πιστέψω πως ακόμα και αν είχα την επιλογή να πάω για βουτιά, δεν θα ήταν δυνατό λόγω κακού καιρού. Βλέπετε η στέρηση της ελεύθερης κατάδυσης μερικούς μήνες κάνει τον εγκέφαλο να παίζει τα δικά του αμυντικά παιχνίδια κατά των ψυχολογικών επιπτώσεων της αποχής.
Μια σειρά γεγονότων, με τελευταίο την επιδιόρθωση ενός εκ γενετής τραγικού διαφράγματος, με έχουν κρατήσει εκτός νερού ημερολογιακά από…..πέρυσι! Προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι την αποχή αυτή ίσως και να την χρειαζόταν ο οργανισμός μου. Μπούρδες. Τρελός είπαμε, όχι χαζός. Κάθε προσπάθεια να αποκόψω το μυαλό μου από μπλε εικόνες είναι μάταιη. Κάθε εγχείρημα να αντικατασταθεί το ψαροντούφεκο, έστω προσωρινά, από κάτι άλλο αποτυγχάνει παταγωδώς.
Και τώρα, ενώ η στιγμή της λύτρωσης πλησιάζει, ξεχασμένα συναισθήματα αγωνίας και λαχτάρας για την θάλασσα ξεθάβονται από τα έγκατα του μυαλού. Είχα ξεχάσει πως είναι να σου λείπει η θάλασσα. Είχε γίνει βλέπετε μια όμορφη συνήθεια, μια δεδομένη καθημερινότητα.
Οι τελευταίες μέρες ανυπομονησίας δημιουργούν ένα καρδιοχτύπι που θυμίζει κάτι από πρώτο εφηβικό έρωτα. Το τελευταίο βράδυ, πριν την επιστροφή στο ψαροντούφεκο με ελεύθερη κατάδυση, ξεχειλίζει από μια πρωτόγνωρη υπερένταση. Σαν ναυτικός μπαρκαρισμένος σε χώρες μακρινές που αναζητά να πατήσει απεγνωσμένα πάτριο έδαφος, να δει δικούς του ανθρώπους και να αγκαλιάσει την γυναίκα και τα κουτσούβελα του, έτσι και εγώ αναζητώ να καταδυθώ ξανά σε γνώριμους βυθούς, να χαζέψω πάλι υποβρύχια πλάσματα να κινούνται αρμονικά και να κρατήσω στα χέρια μου κόκκινες κυρίες και μαύρες σερανίδες.
Πρωινό ξύπνημα και μια σειρά από μηχανικές κινήσεις ετοιμάζουν τον εξοπλισμό και εμένα ψυχολογικά για την επιστροφή μου στο νερό. Όλα γίνονται σχετικά γρήγορα αλλά όχι βιαστικά. Προορισμός μια παραλία με μια μικρή τσιμεντένια προβλήτα, που προσεγγίζεται από το αμάξι μέχρι το σκάσιμο του κύματος. Σχετικά νεκρός ψαρευτικά τόπος και πολυψαρεμένος δεν με κάνει να περιμένω κάποια έκπληξη. Γιατί εκεί ομως? Γιατί το ψιλόβροχο δεν αφήνει περιθώρια για πεζοπορίες. Γιατί ο εξάρης νοτιάς μόνο εκεί δεν σαρώνει την ακτογραμμή. Γιατί σε περίπτωση δυσλειτουργίας της καινούριας εσωτερικά μύτης (εξωτερικά παραμένει σαν μόλις να έχω βρίσει την μάνα επαγγελματία οξύθυμου πυγμάχου), θέλω να έχω την δυνατότητα να τα μαζέψω και να φύγω άμεσα. Και τέλος γιατί έχω την μικρή ελπίδα ότι στρίβοντας τον κάβο θα δω τον γεροροφό να μπαίνει νωχελικά στον γνωστό λαβύρινθο του.

[Ωραίο ψάρι αυτός ο ροφός, αρχοντικό. Γνωστός σε όλο το νησί. Δίχτυα, παραγαδια, πετονιές με ζωντανό δόλωμα και αόρατες τρίχες, κιουρτοι και πολλά άλλα αλιευτικά εργαλεία έχουν αποδειχθεί ανίκανα να υπερνικήσουν την αντίληψη αυτού του ψαριού που πραγματικά έχει ζήσει και δει πολλά στην ζωή του. Γραφικοί δυναμιτιστές έχουν ξοδέψει αρκετά μέτρα ακαριαίο φυτίλι για να τον πιάσουν. Επιτήδειοι αυτόνομοι έχουν αδειάσει μπόλικες μπουκάλες για τον ίδιο λόγο. Το ψάρι όμως είναι επιστήμονας στην διαφυγή. Σε κάθε περίπτωση επιλέγει πάντα να χαθεί στο απόρθητο θαλάμι του στον σωστό χρόνο. Έχει γελάσει αρκετά βασανίζοντας αμέτρητες ώρες πολλούς ψαροντουφεκάδες στην προσπάθεια να βρουν κάποιο παραθυράκι που θα βλέπουν το κοντόχοντρο ψάρι. Ένας από τους βασανισμένους και εγώ, έχω παραιτηθεί πλέον από κάθε προσπάθεια σύλληψης του γίγαντα και αρκούμαι τα τελευταία χρόνια στην συλλογή των γειτόνων του που συνήθως είναι σαργοί, σηκιοί και ενίοτε μικρότεροι ροφοί.]

Απολαμβάνω κάθε στάδιο της διαδικασίας πριν ολοκληρωτικά αφεθώ στον τεράστιο θαλασσινό όγκο νερού. Γονατισμένος στον αμμώδη βυθό και βυθισμένος μέχρι την μέση βρέχω το πρόσωπο μου και έχοντας την αλμύρα στα χείλια μου ξεφυσώ και σκέφτομαι…”Επιτέλους, ξανά εδώ!”. Φοράω την μάσκα και βυθίζω το κεφάλι μου με κλειστά μάτια κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Ο ήχος του αέρα που ρέει στον αναπνευστήρα χαλαρώνει κάθε νευρικό μου κύτταρο και αδειάζει το μυαλό από κάθε σκέψη. Το άνοιγμα των ματιών και η οικεία μπλε εικόνα δημιουργεί ένα χαμόγελο ανακούφισης, γαλήνης, ικανοποίησης και ευτυχίας. Τελικά τίποτα δεν μπορεί να το αντικαταστήσει αυτό. Τίποτα.
Οι πρώτες πεδιλιές με ωθούν σε έναν υδάτινο κόσμο και με απομακρύνουν από κάθε στεριανό πρόβλημα που έχει αφεθεί πίσω στην μικρή τσιμεντένια προβλήτα. Σε λίγα λεπτά η προσαρμογή μου στο θαλάσσιο περιβάλλον έχει επιτευχθεί σαν να μην πέρασε μια μέρα από την τελευταία φορά που βρέθηκα εκεί. Χαζεύω τα πάντα. Τις πέρκες, την κίνηση της ποσειδωνίας, ένα μικρό χταπόδι που συστέλλεται σε μια μισοσπασμένη λευκή κούπα, ένα σύννεφο από αυγωμένες μένουλες. Δεν βιάζομαι. Ρουφάω και απολαμβάνω κάθε εικόνα του βυθού και κινούμαι αργά προς τον κάβο. Μετά από αρκετά μέτρα επιφανειακό κολύμπι επιχειρώ μια μικρή κατάδυση. Το βάθος περίπου δυο μέτρα. Μια δοκιμαστική εξίσωση επιβεβαιώνει ότι κάποια αλλαγή έχει συμβεί στο ωτορινολαρυγγικό μου σύστημα. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα παρατήρησης των περίεργων γύλων και σπάρων που έσπευσαν να δουν τον τύπο με την στολή που που αψήφησε την βροχή και το κρύο, προκείμένου -ο αφελής- να γίνει μέρος του οικοσυστήματος τους, αφήνω την άνωση να με ανεβάσει στην επιφάνεια και κινούμαι βαθύτερα. Ξανά βουτιά, ξανα εξίσωση, ξανά ψευτοκάρτερο. Τέλεια. Καμία ενόχληση και ελαφρώς ευκολότερη εξίσωση.
Συνεχίζω να θαυμάζω τα πάντα σαν κινέζος υποβρύχιος τουρίστας και ανά διαστήματα επιχειρώ καταδύσεις με μοναχικό στόχο να απολαύσω την υποβρύχια κάθετη κίνηση προς τον βυθό και την επιστροφή με αργές γεμάτες πεδιλιές ξανά προς την επιφάνεια. Αυτή η υδρόβια κίνηση του ανθρώπινου όγκου μου μέσα στο νερό, παράλληλα με το κυνήγι υποβρύχιων πλασμάτων, προσποιούμενος ότι δεν απέχω πολύ από αυτά, είναι η μήτρα των πολλαπλών συναισθημάτων, που μετατρέπουν στον εγκέφαλο μου το ψαροντούφεκο με ελεύθερη κατάδυση από μια απλή διασκεδαστική δραστηριότητα σε ένα εθιστικό πάθος.
Έχω κολυμπήσει μισό χιλιόμετρο χωρίς βολή. Δύο μικρές πλάκες μέσα στην άμμο σαν να μου εγγυώνται ότι ήρθε η ώρα να πατηθεί η σκανδάλη. Πράγματι, περίπου δέκα δευτερόλεπτα μετά το επιπόλαιο κρύψιμο μου ανάμεσα τους, ένας τσαμπουκαλής σαργός περνάει στην βέργα μου. Σαν ψάρι τρόπαιο μου μοιάζει εκείνη την ώρα ο μισόκιλος σαργός. Χωρίς να αποτελεί ιδιαίτερο θήραμα για κανέναν, για εμένα έχει την ιδιαίτερη βαρύτητα ότι είναι το πρώτο μου θήραμα μετά από την πολύμηνη αποχή από το ψαροντούφεκο. Τα θολά νερά δεν επιτρέπουν τον εντοπισμό άλλων ψαριών από την επιφάνεια και περιορίζομαι σε πλαναρίσματα που το μόνο που προσθέτουν στην ψαροβελόνα μου είναι ένα ακόμα σαργοειδές. Ήξερα ότι σε όλη την διαδρομή που έχω επιλέξει να ψαρέψω μόνο ένα καλό κομμάτι υπάρχει. Εκείνο με τις τεράστιες πλάκες που βρίσκεται μετά τον κάβο. Το υπόλοιπο κομμάτι αποτελεί νεκροταφείο που ποτέ δεν έχει δώσει κάποιο ψάρι.
Έχω στρίψει τον κάβο και το ρεύμα που επικρατεί στο σημείο έχει καθαρίσει το θολό τοπίο και έχει αυξήσει κατά πολύ την ορατότητα. Το ψιλό είναι αρκετό και κινείται σε αποστάση μέτρου απο τον βυθό. Καθόλου νευρικό δεν υποδηλώνει την ύπαρξη κάποιου μεγαλύτερου θηρευτή. Βρίσκομαι πάνω από την τρύπα που συνήθως χάνεται ο 25κιλος (και βάλε) ροφός και ετοιμάζομαι για ένα καρτέρι. Την στιγμή που σπάω την μέση ένας μαύρος όγκος ξεκολλά από ένα φρύδι και με αργές αλλά αποφασιστικές και δυνατές κινήσεις της ουράς τρυπώνει στην γνωστή τρύπα. Ο μεγάλος ροφός αθέατος στο πόστο της ενέδρας του με παρατηρούσε να είμαι ακίνητος στην επιφάνεια. Όσο έμενα στην επιφάνεια παρέμενε και αυτός στην θέση του αφού δεν ένιωθε καμία απειλή.
Παρατηρώ το ψάρι να κινείται αρχοντικά προς το θαλάμι του για ακόμη μια φορά και νιώθω γεμάτος μόνο που είχα την δυνατότητα να έχω μια τόσο δυνατή εικόνα σε αυτό το ψάρεμα. Η συνέχιση της βουτιάς μέχρι την είσοδο της τρύπας που μπήκε το ψάρι, αποτελεί μια τυπική διαδικασία που δεν επιφυλάσσει τίποτα. Η αρχή της εισόδου είναι η αρχή ενός χάους, ένα σύνολο δαιδαλώδων στοών που κανείς εκτός απο τον γεροροφό δεν ξέρουν που καταλήγουν.
Γευόμενος για ακόμα μια φορά αυτή την γλυκιά ήττα που κατάντησε συνήθεια αρχίζουν οι υποθετικές θεωρίες στο μυαλό μου.. αν είχα βουτήξει νωρίτερα.. αν είχα κάνει συρτό.. αν.. αν.. Πλάκα έχουν αυτές οι μάταιες σκέψεις. Δημιουργούν την ελπίδα ότι την επόμενη φορά θα καταφέρεις να ξεγελάσεις το έξυπνο ψάρι. Κάθε φορά όμως είτε πιο αθόρυβος, είτε με καταλληλότερο φεγγάρι, είτε χάραμα, είτε σούρουπο, είτε συρόμενος στο θολό βυθό συνειδητοποιείς πως το ψάρι έχει πάντα την ικανότητα να αντιλαμβάνεται τον εκάστοτε κίνδυνο και να εκτιμάει την κατάσταση καλύτερα και πιο έγκαιρα από εσένα. Το πιστεύω τόσο πολύ αυτό που όσες φορές έχω καταφέρει να πιάσω ένα παρόμοια πολυψαρεμένο ψάρι λέω, μεταξύ σοβαρού και αστείου, πως μάλλον συνέβη επειδή το ίδιο ήθελε να πιαστεί από ψαροντουφεκά στα βαθιά γεράματα του ως ανταμοιβή για τις στιγμές γέλιου που του χάρισε ο άνθρωπος με την στολή προσπαθώντας να το ξεγελάσει. Άλλος λόγος θα μπορούσε να ήταν αδιευκρίνιστα ψυχολογικά προβλήματα του ψαριού (βλ. ερωτική απογοήτευση) που οδηγούν τον ροφό στην αυτοκτονία και άλλες τέτοιου είδους κωμικές υποθέσεις αλλά σίγουρα όχι επειδή εγώ έχω εξελιχθεί ψαρευτικά.
Κάπου στο τέταρτο “αν” και ενώ έχω μετακίνηθει περίπου πενήντα μέτρα από το λαβύρινθο του μεγάλου ροφού μια κίνηση του ψιλού με ξυπνάει από την χαλαρότητα και τις σκέψεις και προσπαθώ να παρατηρήσω τον λόγο της σπασμωδικής κίνησης των μικρόψαρων. Η παρατηρικότητα μου δεν χρειάζεται ιδιαίτερα μιας και ο ροφός κάνει προκλητικά αισθητή την ύπαρξη του τρυπώνοντας αρκετά ρηχά και σχετικά κοντά μου. Η πρώτη βουτιά στην στρογγυλή είσοδο που μπήκε το ψάρι δεν έχει κανένα αποτέλεσμα. Η δεύτερη βουτιά αντιδιαμετρικά της πρώτης εισόδου με φέρνει τετ α τετ με το τετράκιλο μαυρόψαρο. Βολή στα μούτρα και άμεσο τράβηγμα έξω από το θαλάμι. Ανάδυση, ευθανασία και κραυγή επιτυχίας.
Η πληρότητα της στιγμής ξεχειλίζει από τον αναπνευστήρα. Το μυαλό αδυνατεί να συμπυκνώσει και να αρχειοθετήσει τις εικόνες και τα συναισθήματα Πήγα στην θάλασσα ελπίζοντας να μπορώ τουλάχιστον να εξισώσω και φεύγω γεμάτος εικόνες και ψάρια.. Γυρίζω πίσω στην μικρή τσιμεντένια προβλήτα. Πήρα πολλά περισσοτέρα απο όσα επιθυμούσα. Δεν αναζητώ τίποτα παραπάνω. Μικρή λεπτόμερεια που αποδεικνύει πολλά είναι ότι το ξύσιμο του ροφού. Μια διαδικάσία που συνήθως έκανα ξεφυσώντας συνειδητά, τώρα γίνεται χαμογελώντας υποσυνείδητα. Η αποχή τελείωσε. Επιστροφή εκεί που ανήκω.


Καλές αναδύσεις.
Read more!