Πέμπτη 27 Ιουνίου 2013

Μία ιδιαίτερη σύλληψη..

Τετάρτη 26 Ιούνιου 2013.
Λόγω μιας μικρής αποχής ο εγκέφαλος μου ζητάει απεγνωσμένα να βυθίσω το κορμί μου στο υγρό αλμυρό στοιχείο. Αν και νιώθω λίγο κουρασμένος δεν μπορώ να αντισταθώ στο κάλεσμα της. Έτσι είναι τα πάθη. Σε κάνουν να αγνοείς αυτό που επιβάλλει η λογική και λειτουργείς παρορμητικά και συναισθηματικά.
Το μικρό συμβατικό αρχίζει να πλανάρει γύρω στις 16.30. Προορισμός ένας αγαπημένος συναγριδότοπος. Άγκυρα στο νερό και γρήγορο ντύσιμο. Ενυδάτωση και μαζί με το μεγάλο όπλο γλιστράμε στο νερό. Θέλω ένα ψάρι ίσα ίσα για να δοκιμάσω το καινούριο στήσιμο που μου πρότεινε ο ιντερνετικος φίλος Βαγγέλης και εγώ τον εμπιστεύτηκα τυφλά μιας και αποτελώ τον πλέον ασχετότερο και από τον πιο αδαή σε θέματα εξοπλισμού.
Συντελεστής επιμήκυνσης, μήκος όπλισης κοκ ήταν, είναι κ θα είναι λέξεις που δεν επηρεάζουν την απόλαυση που μου προσφέρει το ψαρόντούφεκο ακόμα και αν η άρνηση μου να εμβαθύνω στο θέμα του εξοπλισμού μου έχει στερήσει όμορφα θηράματα.
Πρώτη βουτιά σχετικά ρηχά και το ψιλό βράζει. Οι κυρίες όμως πουθενά. Έχω πάρα πολύ καιρό να μην δω κυρίες στον συγκεκριμένο τόπο. Μικρή απογοήτευση. Δεύτερη βουτιά στην ράχη της υποβρύχιας ξέρας. Καρτέρι. Τα ίδια. Χαζεύω το σκαλοπάτι που βρίσκεται μπροστά μου. Στην ρίζα του έιχα ζήσει μία απο τις πιο πικρές εμπειρίες κάνοντας ψαροντούφεκο. Ήταν τότε που ένας γιγάντιος ροφός άνω των 25 κιλων μετά από αρκετές συναντήσεις μαζί του μου έδωσε ευκαιρία βολής και εγώ ο αφελής επιχείρησα να τον χτυπήσω με το ασθενικό 90άρι που κρατούσα τότε στο χέρι. Το ξεψάρισμα ήταν αναπόφευκτο. Η βολή στο σκληρό σβέρκο του ψαριού ήταν τόσο λίγη… Η εικόνα χαράχθηκε στο μυαλό. Είναι από τις εικόνες που δεν σε αφήνουν να κοιμηθείς κάποια βράδια γεμίζοντας το μυαλό με μάταια “αν”….
Το ψάρι δεν το ξαναείδα απο τότε. Θέλω να πιστεύω ότι έζησε αλλά επέλεξε την ηρεμία και την ασφάλεια της βαθύτερης αποχής. Σύντομα ένας νέος μεγάλος ροφός βρήκε καταφύγιο στο απόρθητο θαλάμι. Κάθε συνάντηση μαζί του μου έδινε την γεύση της ήττας. Κάθετες αθόρυβες βουτιές, συρτά από πλάγια, από βαθιά ή απο τα ρηχά, απογεύματα, πρωινά, φεγγάρια…τίποτα δεν έκανε πιο ευάλωτο τον επινέφελο. Με την ίδια αρμονική αλλά γρήγορη κίνηση το ψάρι χανόταν στον λαβύρινθο του, όπως ακριβώς έκανε κ ο γίγαντας.. Οι συναγρίδες της περιοχής γλύκαιναν τον πόνο. Μετά από κάποια στιγμή αποφάσισα να μην ασχοληθώ ξανά μαζί του. Ήξερα πως θα υπάρχει εκεί μέχρι τα βαθιά γεράματα του.
Ήταν όμως πάντα μια πρόκληση για μένα. Ο δρόμος για την επίτευξη του ακατόρθωτου είναι αυτό που αξίζει ακόμα και αν δεν δεν το πετύχεις ποτέ. Τι και αν εχω πιάσει ψάρια τρόπαια τον φετινό Ιούνη? Το συναίσθημα της ικανοποίησης δεν το νιώθω ποτέ στον απόλυτο βαθμό. Καρτέρι, κυρίες, συστολή, σκόπευση, βολή, μουλινέ, ανάδυση, ευθανασία. Μία ρουτίνα που ολοένα και φθείρει την συναισθηματική διέγερση. Ωρες ωρες εύχομαι να παρέμενα στάσιμος ψαρευτικά για να εχω την δυνατοτητα να πανηγυρίζω “εφηβικά” ακόμα και την πιο αστεία σύλληψη..
Κάπου εδώ τελειώνουν τόσο οι συνειρμοί όσο και το οξυγόνο και ξεκινάω ανάδυση.
Αφού απουσία συναγρίδων δεν έχω να κάνω κάτι άλλο στον τόπο αποφασίζω να επιχειρήσω μια ακόμα προσέγγιση στο μαυρόψαρο. Με ψυχολογία ηττημένου χαλαρώνω για να ξεκινήσω ένα ακόμα συρτό μέχρι το βράχο που αιωρείται συνήθως το ψάρι,που βρίσκεται πάνω από μια πλάκα που ακουμπάει στην άμμο της αποχής όπου είναι και η είσοδος του θαλαμιού του. Καθώς σέρνομαι ένα σύννεφο από καλόγριες και μένουλες σπάνε απότομα.. Καταλαβαίνω πως το ψάρι είναι εκεί αν και ακόμα δεν το έχω δεί. Πράγματι. Μόλις ξεπερνάω τον βράχο που μας έκοβε την οπτική επαφή βλέπω το ψάρι στο γνωστό σημείο. Εγώ και ο ροφός στα γνωστά πλέον πόστα μας. Ο μεν ροφός αιωρείται πανω απο την πλάκα νωχελικά και εγώ ακινητος απο το σημείο που τον βλέπω παντα αλλά η δεκαμετρη απόσταση δεν επιτρέπει βολή και η όποια κίνηση μου θα με κάνει να δω πάλι το μαυρόψαρο να χάνεται στο θαλάμι του. Ακίνητοι και οι δύο σαν καουμπόυδες σε μονομαχία, περιμένουμε ο ένας την κίνηση του άλλου. Για πρώτη φορά οπισθοχωρώ. Κρύβομαι πάλι πίσω από τον βράχο που στερεί την οπτική επαφή. Περιμένω εκεί. Ηρεμώ για λίγα δυτερόλεπτα σαν σε καρτέρι. Ξανά μπροστά. Το ψάρι είχε κάνει το λάθος. Είχε πλησιάσει τόσο προς τον βράχο που με μια καλή οριακή βολή ίσως και να περνούσε στην βέργα. Όχι. Δεν θα ρισκάρω ακόμα μια φορά στο ίδιο σημείο. Η βολή θα γίνει μόνο αν είμαι σίγουρος. Με το αριστερό μου χέρι ωθώ το κορμί μου αθόρυβα και ήρεμα μπροστά από τον βράχο. Το ψάρι κάνει μια κίνηση να φύγει αλλά σαν να το μετανιώνει γυρίζει και κοντοστέκεται λαμπάδα πάνω από την πλάκα. Ίσως προβληματίστηκε για το κρυφτό που παίξαμε. Ενώ προβληματίζεται η βέργα ήδη έχει ξεκινήσει το 5μετρο ταξίδι της. Οι καθοριστικές λεπτομέρειες των μέτρων και των δευτερολέπτων για μια και μοναδική φορά δεν ήταν με το μέρος του ροφού αλλά με το δικό μου.
Το ψάρι χτυπιέται μάταια να πετάξει την δίφτερη 8αρα βέργα απο πάνω του. Εγω ήδη εχω μαζέψει τα περιττά μέτρα απο το σχοινί του μουλινέ και εχω ανεβάσει το ψάρι 2-3 μέτρα απο την είσοδο του θαλαμιού του. Ανάδυση και ανέβασμα του ροφού που δεν φέρνει πια καμία αντίσταση. Άμεση θανάτωση όπως αρμόζει σε αυτον τον άρχοντα. Νίκησα. Είχα χρόνια να ουρλιάξω έξω απο το νερό για μια σύλληψη. Επιτέλους νιώθω την πολυπόθητη συναισθηματική πληρότητα. Δεν θέλω τίποτα άλλο. Επιστροφή τραγουδώντας δυνατά με δεύτερη φωνή τον ήχο της μικρής δίχρονης.. Καθαρίζω το ψάρι σε μια παραλία. Το στομάχι είχε τρεις μένουλες σε αποσύνθεση. Τα αυγά ήταν σχεδόν δυο κιλά. Μικρό ρίγος. Ανάμεικτα συναισθήματα..
Read more!