Το δίλλημα

Προσθήκη λεζάντας

Πάνε δυο δεκαετίες και κάτι από τότε που χάζεψα βυθό για πρώτη φορά.
Ο εθισμός ήταν μοιραίος.
Το ψαροντούφεκο με μια ανάσα έγινε ένα κομμάτι της προσωπικότητας μου, της ζωής μου και της καθημερινότητας μου.
Η επιμονή περίσσευε και η εξέλιξη ήρθε αναπόφευκτα.
Η τρίαινα έγινε τρίκοπη. Το πεντόλιτρο λαδομπέτονο έγινε πλωτήρας. Το άσπρο βαμβακερό φανελάκι έγινε λεία ξυρισμένη. Τα κουπιά έγιναν δίχρονος κινητήρας.
Οι εμπειρίες πλέον είναι αρκετές. Τα ψάρια επίσης.
Η εμφανής εφηβική ανάγκη για αυτοπροβολή και επιβεβαίωση σταδιακά έγινε αποκλειστικά εσωτερική ανάγκη για το είναι μου και την ψυχή μου.

Οι ώρες βυθού έγιναν ψαρευτική τέχνη και υδροβιότητα.
Η απληστία έγινε επιλεκτικότητα.
Η διαχείριση αποτελεί ηθική.
Η ημιμάθεια έγινε γνώση.
Τα λάθη έγιναν εμπειρία.
Οι επιτυχίες χαρά και χαμόγελα.
Οι ατυχίες πόνος και δάκρυα..

Η διαδρομή τεράστια. Και ακόμα πάω..
Φίλοι σε όλη την υποβρυχία πορεία.
Φίλοι που μοιραστήκαμε. Φίλοι που μοιραζόμαστε.
Φίλοι που έρχονται. Φίλοι που θα έρθουν. Φίλοι που έφυγαν..

Κάποιες στιγμές δεν υπήρχαν φίλοι στην διαδρομή αυτή.
Βρέθηκα στην θάλασσα μόνος. Πρόσεχα όμως..
Αλήθεια? Όχι. Ας μην παραμυθιάζω κανέναν και κυρίως τον εαυτό μου.
Κατά βάθος όλοι ξέρουμε την μια και μοναδική αλήθεια.
Δεν υπάρχει απόλυτη ασφάλεια στο μοναχικό ψαροντούφεκο.
Είναι αφέλεια να υποστηρίζουμε το αντίθετο. Είναι αυταπάτη.

Δεν απορρίπτω το δικαίωμα κανενός να επιλέγει κάτι επικίνδυνο για την ζωή του.
Δεν καταπίνω με τίποτα όμως να στρουθοκαμηλίζει και να μην αποδέχεται με ρεαλισμό τα πραγματικά δεδομένα της εκάστοτε επιλογής του.
Η επιλογή του μοναχικού ψαροντούφεκου λοιπόν για εμένα -ίσως επειδή με έχει βολέψει υποσυνείδητα- είναι οριακά ανεκτή και αποδεκτή μόνο όταν είναι συνειδητή για το ρίσκο που εμπεριέχει.

Η ζωή που επέλεξα σε μια αιγαιοπελαγίτικη βραχονησίδα είναι η προσωπική μου ευτυχία. Όλα όμως έχουν ένα τίμημα. Το τίμημα για αυτή την ευτυχία είναι το δίλλημα.
Το δίλλημα την στιγμή που η θάλασσα σε καλεί κοντά της και δεν έχεις κανέναν.
Το δίλλημα την στιγμή που το μυαλό παραμερίζει κάθε λογική σκέψη και λειτουργείς παρορμητικά παρασυρόμενος από αυτό που λέγεται πάθος. Και ενίοτε λάθος..

Το πάθος μου αντιμέτωπο κάθε φορά με τα πιστεύω μου και με όλα όσα υποστηρίζω με σθένος τα τελευταία χρόνια.
Κάθε μάχη όντας διαφορετική θα βγάλει και άλλον νικητή.
Πότε θα νικήσει η εικόνα της μπουνάτσας και πότε η εικόνα ενός πνιγμένου φίλου..

Κάθε φορά αυτό το δίλλημα.
Κάθε φορά το είναι μου αντιμέτωπο με το εγώ μου. Ένα παιχνίδι του μυαλού.
Μια εμφύλια μάχη του εγκεφάλου ψυχοφθόρα και παράλληλα ψυχοθεραπευτική.
Κάθε φορά αυτό το καταραμένο δίλλημα..

Καλές αναδύσεις.

Read more!