 |
| Το ψαροντούφεκο δεν είναι μόνο ψάρια αλλά και εικόνες.. |
....ήταν Ιούλιος του 2008 .Εχει περάσει ήδη ένας μήνας από την τελευταία φορά που έβαλα μάσκα στο πρόσωπο μου, λόγω ενός τραυματισμού. Η λαχτάρα μου να γεμίσει το οπτικό μου πεδίο με εικόνες βυθού με κάνει να σηκωθώ πολύ πριν το κάνει η αφύπνιση του κινητού. Απολαμβάνω έναν διπλό ελληνικό με θέα την θάλασσα, νιώθοντας πως η σημερινή μέρα έχει πολλά να μου δώσει.. Επιλέγω για προορισμό μία βραχονησίδα, όχι πολύ μεγάλης έκτασης, με βραχώδη βυθό, ο οποίος ξεκινά να έχει ενδιαφέρον από τα πολύ ρηχά. Στο παρελθόν έχει τύχει στις αποχές του τόπου αυτού να μην πιάσω ούτε λέπι και στις ρηχές πέτρες του να πραγματοποιήσω μια πολύ καλή ψαριά. Μόλις έχει χαράξει και εγώ αφήνω την επιφάνεια για το πρώτο αναγνωριστικό καρτέρι, όχι τόσο της υποβρύχιας ζωής όσο της φυσικής μου κατάστασης μετά από ένα μήνα αποχής από το υγρό στοιχείο. Νιώθω πολύ άνετα αλλά και πολύ τυχερός όταν ένα μικρό μοναχικό μαγιάτικο έρχεται σε απόσταση αναπνοής από την άκρη της βέργας μου. Η βολή στην πλευρική του ψαριού δεν του αφήνει κανένα περιθώριο επιβίωσης. Καλά ξεκίνησε η μέρα σκέφτομαι.. Συνεχίζω και στην δεύτερη βουτιά κρύβομαι ανάμεσα σε δυό πλάκες. Μία τσιπούρα φαίνεται αρκετά πρόθυμη να κάνει παρέα στο μικρό μαγιάτικο και πράγματι σε λίγο βρίσκονται δίπλα δίπλα.. Τρίτη βουτιά για έλεγχο στο εσωτερικό των πλακών που καρτέρευα πριν και αρχίζω να πιστεύω πως ακόμα δεν έχω ξυπνήσει! Στο εσωτερικό της πλάκας υπάρχουν αρκετοί σηκιοί και στο ταβάνι της δυο κωλοχτύπες. Ακολουθεί μία διπλή βολή σε δύο από τους σηκιούς και άλλη μία βουτιά όπου πιάνω τις δύο κωλοχτύπες.
Επιστρέφω στην βάρκα , μιάς και δεν έχω απομακρυνθεί περισσότερο από 20 μέτρα από το σημείο που αγκυροβόλησα. Βγάζω την μάσκα από το πρόσωπο μου και αναρωτιέμαι αν όλο αυτό είναι φυσιολογικό. Σε λιγότερο από μισή ώρα, έχω κάνει 4 βουτιές σε βάθος μικρότερο των 10 μέτρων και έχω ήδη στο ψυγείο μου 4 όμορφα ψάρια και δύο κωλοχτύπες. Πίνω λίγες γουλιές νερό και ξαναβουτάω στην θάλασσα με ηθικό και ψυχολογία στα ύψη. Κατευθύνομαι, αντίθετα από την πρώτη διαδρομή, σε δύο κολλητά μονόπετρα που είναι ακουμπισμένα πάνω στον επικλινή βυθό σε βάθος 14 μέτρων. Βυθίζομαι αθόρυβα προς προς το άνοιγμα που δημιουργούν τα δύο μονόπετρα μεταξύ τους και έρχομαι απέναντι από έναν επινέφελο που με κοιτάει λες και δεν έχει ξαναδεί ψαροντουφεκά. Η ηρεμία του ψαριού με «ψαρώνει» τόσο που με κάνει να καθυστερήσω αρκέτα να πατήσω την σκανδάλη στερώντας μου έτσι την απόλαυση μιας καίριας βολής. Η ταιτιέν βρίσκει το ψάρι μετά το μάγουλο και ενώ αυτό προσπαθεί μάταια να απαλλαγεί από αυτήν εγώ έχω ήδη πάρει τα απαραίτητα μέτρα από το σκοινί του μουλινέ ανεβαίνοντας στην επιφάνεια. Δεν χρειάζεται δεύτερη βουτιά εφόσον το ψάρι έρχεται στα χέρια μου από εκεί. Λυτρώνω το ψάρι από την αγωνία όσο γρηγορότερα μπορώ και και επιστρέφω στην βάρκα. Ένας κατακόκκινος σκάρος κάτω από την βάρκα με αναγκάζει να εκτονώσω τα λάστιχα του όπλου μου επάνω του.. Θα μπορούσε και να ζήσει αλλά δυστυχώς γι’αυτόν είναι υπερβολικά νόστιμος στα κάρβουνα.
Χωρίς να έχω ψαρέψει ουσιαστικά καθόλου τον τόπο, αλλά έχοντας ήδη πάρει αρκετά από αυτόν εκείνη την ημέρα, αποφασίζω να φύγω. Η χαμηλή ταχύτητα, τα χρώματα του πρωινού, ο καφές στο χέρι, τα ψάρια στο ψυγείο, η απόλαυση της μπλέ αγαπημένης έπειτα από ένα δύσκολο μήνα μακριά της, ο ήπιος καιρός, συνθέτουν ένα αίσθημα ικανοποίησης μέσα μου και με κάνουν να σκέφτομαι πως το ψαροντούφεκο δεν είναι ενδιαφέρον μόνο κάτω από το νερό. Αντιθέτως αποτελεί μία διαδικασία μαγική από το φόρεμα της στολής μέχρι το ξύσιμο των ψαριών…
Τις σκέψεις μου διακόπτει ο γνώριμος κάβος που διαγράφεται μπροστά μου που σε ένα σημείο του φιλοξενεί έναν επίσης γνώριμο γερο-ροφό. Ψάρι πανέξυπνο, με θαλάμι απόρθητο, το οποίο εδώ και τέσσερα χρόνια δεν έχει κάνει το παραμικρό λάθος που θα του στοίχιζε την ζωή.. Μάταια έχω προσπαθήσει αρκετές φορές (περίπου 15 απόπειρες) να τον ξεγελάσω. Είτε με θολούρα, είτε με φεγγάρι, είτε με συρτό το μαυρόψαρο πάντα μου αποδείκνυε πως ήταν καλά διαβασμένο και πως δεν ζούσε τόσα χρόνια στο βάθος των 16 μέτρων από τύχη..
Δεν μπορώ να διακρίνω πουθενά τον μεγάλο ροφό και σέρνομαι λίγο ακόμα, εκατοστό-εκατοστό, άκρως αθόρυβα και προσεκτικά.. Εδώ είμαστε! Σε απόσταση 5 μέτρων από την μάσκα μου βλέπω το ψάρι από το πλευρικό πτερύγιο μέχρι την ουρά. Ένας βράχος κρύβει το κεφάλι του ροφού από το οπτικό μου πεδίο αλλά και ευτυχώς εμένα από το οπτικό πεδίο του ροφού. Ο ροφός βρίσκεται σχεδόν 10 μέτρα μακριά από την τρύπα του. Σκέφτομαι να επιχειρήσω διαγώνια βολή στο ψάρι από την ουρά με φορά το κεφάλι, ελπίζοντας πως θα φανώ πιο γρήγορος και πιο δυνατός από αυτόν και θα καταφέρω να τον κρατήσω έξω από το θαλάμι. Κρατάω στο χέρι ένα 90άρι όπλο με εξαμισάρα βέργα και 19άρια λάστιχα τεντωμένα στην δεύτερη σκάλα, επιλογή καθαρά από άποψη ευελιξίας μιας και η αθόρυβη προσέγγιση του ψαριού ήταν το πρώτο ζητούμενο. Η αλήθεια είναι πως θα μπορούσα να συρθώ μισό μέτρο ακόμα και να δώ όλο το ψάρι αλλά δεν το ρισκάρω γιατί ξέρω καλά πως ένας ανεπαίσθητος θόρυβος ή ένα παραπάνω εκατοστό μπορεί να αποβεί μοιραίο για μένα και σωτήριο για το ψάρι. Δεν έχω άλλα περιθώρια σκέψης και κυρίως οξυγόνου, οπότε με μία προέκταση χεριού και όπλου πατάω την σκανδάλη. Η βολή διαπερνά τον ροφό διαγώνια όπως είχα υπολογίσει και αυτός έπειτα από 2 δευτερόλεπτα αδράνειας κάνει κεφάλι για τα βαθιά. Σίγουρος για την βολή αλλά και για την αντοχή του εξοπλισμού μου κοντράρω όσο μπορώ το ψάρι που ειλικρινά με είχε τρομάξει με την δύναμη του. Ο ροφός αιωρείται και παλεύει 2-3 μέτρα πάνω από την τρύπα του και εγώ κάνω υπερπροσπάθεια για να μην κερδίσει ούτε εκατοστό παραπάνω από το σκοινί του μουλινέ. Τα κάρμπον πέδιλα δουλεύουν στα κόκκινα για να με κρατήσουν στην επιφάνεια μέχρι την στιγμή που το ψάρι χαλαρώνει (ή εγκαταλείπει) και μου δίνει την ευκαιρία με αποφασιστικές και γρήγορες κινήσεις να το ανεβάσω πάνω από τα μεσόνερα. Αρχίζω να πιστεύω πως ο πολυπόθητος ροφός σε λίγο θα στριμωχτεί στο ψυγείο μαζί με τα υπόλοιπα ψάρια και όντως κουρασμένος έρχεται στην επιφάνεια που πεθαίνει με μία εγκεφαλική μαχαιριά και με ακολουθεί αδιαμαρτύρητα στο σκάφος.
 |
| Τα ψάρια της ιστορίας.. Φαίνεται καθαρά το σημείο που έγινε η βολή στο μεγάλο ροφο. |
Όμως σήμερα όλα ήταν με το μέρος μου. Η αμέτρητη λαχτάρα μου να βρεθώ εκείνη την ημέρα στην θάλασσα, οι καλές καιρικές συνθήκες, τα πρώτα γρήγορα και ρηχά ψάρια συνέθεταν ένα πρόλογο πολύ καλό και προμήνυαν έναν ακόμα καλύτερο επίλογο. Δεν ήταν το μέγεθος και τα κιλά του ψαριού που με γέμιζαν ικανοποίηση αλλά ο μεγάλος βαθμός δυσκολίας στην σύλληψη του καθώς και το γεγονός ότι το τέλος σε αυτήν την 4ετή ιστορία την έγραψα εγώ και όχι το ψάρι. Νιώθω πραγματικά τυχερός που δεν έπιασα το ροφό την πρώτη ή την δεύτερη φορά που τον είδα.. Γιατί μέσα από τις αποτυχημένες προσπάθειες όξυνα τον τρόπο σκέψης μου, βελτίωσα λεπτομέρειες του εξοπλισμού και της τεχνικής μου, δεχόμουν κάθε ήττα και μάθαινα από αυτήν, επέμενα να κερδίσω χωρίς να ρισκάρω την ζωή μου και φυσικά ανταμείφθηκα με μία πληθώρα συναισθημάτων που μου φαίνεται αδύνατο να αποτυπωθούν σε μια κόλλα χαρτί…
Η προσωπική αυτή όμως επιτυχία και τα συναισθήματα που μου χάρισε δεν αποτελεί τίποτα παραπάνω από μια προσωπική ψαρευτική ανάμνηση. Το ζητούμενο μετά την εξιστόρηση αυτής είναι να διαπιστώσετε και εσείς ότι τα μέτρα δεν είναι απαραίτητα για να γεμίσουν το ψυγείο σας με ψάρια και εσάς με χαμόγελα. Καθώς επίσης ότι μία ψαρευτική αποτυχία μπορεί αφενός να μας ρίχνει το ηθικό, αφετέρου όμως μας διδάσκει, μας διορθώνει, μας ωριμάζει και μας δίνει την ευκαιρία να εξελιχθούμε σαν ψαροκηνυγοί. Μην θέτετε την ζωή σας σε κίνδυνο τραβώντας τα όρια σας για κανέναν διαβασμένο ροφό ή καχύποπτη συναγρίδα, σίγουρα θα έρθει η μέρα που και αυτά θα φανούν πιο ευάλωτα από εσάς…
